8/05/2554

วันที่ไม่เหลือไคร

วันที่ไม่เหลือไคร...........
เพิ่งรู้จัก คำว่า “รักแท้” รักแท้คือการปลดปล่อย ไม่ใช่การครอบครอง และได้มาซึ่งความเสน่หา ความใคร่
นี่คือสิ่งที่ฉันคิดได้ด้วยตัวเอง ไม่ได้คิดตามใครที่เขาพูดพูดกัน เพราะฉันได้รู้จักจากตัวเอง เขาเข้ามาเข้ามาเปลียนบางสิ่งบางอย่างในชีวิตฉัน เพราะความปากดี ของฉันเองที่ไม่เคยแสดงออกอะไรมากมายเพราะเชื่อว่าเขาเข้ามาเล่นๆ มาจีบเราเหมือนผู้ชายทั่วไป ฝันไปเถอะที่จะได้ความรักจากฉัน แต่มาจนวันนี้กล้าบอกทั้งหมด เลยว่า เธอได้ไปหมด แล้ว ทั้งความภักดี ที่ฉันให้ ความซื่อสัตย์กับเธอ แม้แต่ความเสียสละ ฉันก็พร้อมที่จะให้ ฉันด่าเขาทุกวันที่โทรมาว่า ในโลกนี้ไม่มีหรอกคนที่รักคนอื่นมากกว่าตัวเองน่ะ นอกจากพ่อแม่ เช่นเดียวกับพ่อของฉัน คิดแบบนี้อยู่นาน จนวันหนึ่งวันที่ไม่เหลือไครพ่อจากฉันไป อีกทั้งแม่ อีกอย่างญาติของฉันก็ไม่สนิทและอยู่ไกลมาก เลยกลายเป็นว่าฉันเคว้งคว้างอยู่คนเดียวไม่อยากหายใจแล้ว
ไม่เหลืออะไรไม่มีบ้านไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีเพื่อนพี่น้องเลยสักคน วันเผาศพพ่อ ฉันไม่อยากลืมตามาเลยเพราะรู้ว่าถ้าร่างกายของพ่อมอดใหม้ลง จากนั้นฉันก็จะยิ่งเหน็บหนาว คนที่ฉันคิดถึงที่สุดคือผู้ชายคนนั้นคนที่บอกรักฉันแต่วันนี้เขาไม่เห็นมา หลังจากที่แขกทุกคนแยกย้ายกันกลับ คนงานที่จ้างมาเก็บกวาด ล้างจานก็กลับหมด แล้วฉันจะไปทางไหนดี
ลองมองไปรอบๆ ระหว่ารอ เก็บอัฎฐิ ฉันเห็น คนที่บอกรักฉันเขามานี่ ฉันเดินเข้าไปหา และไม่รู้ว่าเขามามาตลอดทุกวันและมองดูฉันจัดงานศพพ่อโดยที่เขาไม่บอก ฉันเองจะเห็นไครได้ในเมื่อต้องจัดงานเองด้วยความเศร้า จึงไม่เคยสังเกต ฉันจึงรู้ว่าเขาไม่ได้ทิ้งฉันไป จนมาถึงวันนี้ เขาก็ยังดีกับฉันเสมอ และเขาเป็นคนเดียวที่อยู่กับฉันในวันที่ฉันไม่เหลือไคร สิ่งสุดท้ายฉันอยากบอกให้เขารู้ว่าฉันรักเขามาก

8/01/2554

ยินดีต้อนรับทุกท่านค่ะที่เข้ามาเยี่ยมชมกัน อย่าลืมฝากคอมเม้นนะค่ะ



ความเป็นมาของบล็อกนี้ ก็เพราะว่าท้อแท้ค่ะ (ตรงๆ) เนื่องจากทุกปัญหาทั้งเล็กทั้งใหญ่ แล้วก็ท้อแท้ไม่รู้จะทำไรดี บางวันเบื่อๆ ก็เลยหาไรทำ จนไม่นานไปอ่านเจอบทความที่ว่าแชมป์เย็บผ้าไม่มีแขน ก็เลย โดนใจเลยค่ะ ดูสิเขายิ่งกว่าเราอีกใจเธอยังสู้สุดๆเลยค่ะ ก็เลย ลองมานำทำบล็อกดีกว่า
คนที่อ่านแล้ว เกิดกำลังใจ ขอให้สู้ค่ะ แล้วผู้เขียนจะ สรรหาบทความ เนื้อหา เรื่องราวต่างที่คิดแล้วว่ามีประโยชน์นำมาเผยแพร่ต่อไป (ถ้าผิดพราดประการใด ก็ต้องบอกว่านี่บล็อกแรกค่ะ)


บทความทุกบทความ ได้จัดทำขึ้นเพื่อไห้ผู้อ่านไดรับความรู้ ประโยชน์ ความบันเทิง ข้อคิด นำไปไช้ไนการดำรงชีวิตได้อย่างมีความสุข ผู้จัดทำขอขอบพระคุณที่มาของบทความ ไม่ว่าแมกกาซีน สื่อต่างๆ ที่ได้นำมาไหผู้จัดทำได้นำมาเผยแพร่ และขอไห้ ผู้อ่านทุกท่านประสบความสำเร็จ มีความสุขสำราญตลอดไปค่ะ
สามารถติชมได้กับการทำบล็อกนะค่ะ

แชมป์เย็บผ้าไม่มีแขน (กำลังใจจากผู้เขียน)




แชมป์เย็บผ้าไม่มีแขน
คนที่กำลังหมดแรงสู้ชีวิตโปรดดูผู้หญิงคนนี้เป็นแบบอย่าง บทความนี้เป็นเรื่องจริงที่สรรหามาเล่าสู่กันฟังค่ะ
นับแต่นี้ต่อ อิชั้นจะขอยกอนงค์นาง “เหริน จี้เหม่ย “ ให้เป็นไอดอลในดวงใจเพราะเมื่อใด้รู้ความใจสู้ของเธอแล้วมันได้กำลังใจขึ้นมามากค่ะ
ตอนส่งเธอมาเกิด สวรรค์ลืมส่งมือมาด้วยเพราะพิการแต่กำเนิด (น่าสงสารจริงๆค่ะ)แต่ในความที่ใจไม่ยอมแพ้เธอตั้งปณิธานไว้อะไรที่ชาวบ้านทำได้ เราก็ทำได้เธอจึงเริ่มฝึกใช้เท้าทุวันค่ะแต่ในความที่ใจไม่ยอมแพ้เธอตั้งปณิธานไว้อะไรที่ชาวบ้านทำได้ เราก็ทำได้เธอจึงเริ่มฝึกใช้เท้าทุวันค่ะ ไม่หวั่นคำนินทา ทั้งกินข้าวล้างหน้า แปรงฝัน กระทั่งเย็บผ้า เท้าเธอได้สัมผัสมาหมด โดยเฉพาะเรื่องเย็บผ้าเธอถนัด และเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้มากฝึกเช้ายันเย็นเย็นยันเช้าเพราะคงต้องฝึกมากกว่าคนปกติหลายเท่าจนกลายเป็นเครื่องเย็บผ้าในร่างมนุษย์ ไม่หวั่นคำนินทา ทั้งกินข้าวล้างหน้า แปรงฝัน กระทั่งเย็บผ้า เท้าเธอได้สัมผัสมาหมด โดยเฉพาะเรื่องเย็บ ผ้าเธอช่ำชองการเย็บ เย็บได้ทุกรูปแบบ เย็บไดเร็ว สวย แถมประณีตจนสาวๆมือไม้ดียังอายม้วน พอรัฐบาลเมืองไฮหยางที่เธออาศัยอยู่จัดการแข่งขันเย็บผ้าเธอรีบสมัครทันที แล้วก็คว้าแชมป์ท่ามกลางเสียงสะอื้นของคนทั่วไป
และยังได้รับเชิญ ไปปาฐกถาไห้กำลังใจผู้พิการจากเหตุแผ่นดินไหวอีกด้วย เพราะเธอคือตัวอย่างของคนที่ไม่ยอมแพ้ค่ะ
เห็นมั้ยค่ะผู้อ่าน ไม่ว่าคุณจะประสบปัญหาเรื่องไรก็แล้วแต่ ก็ยังมีคนตกอยู่ยิ่งกว่าคุณ ดั้งนั้นคุณต้องสู้ค่ะ เพราะผู้จัดทำบล็อกกำลังสู้อยู่เหมือนกันค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกท่านค่ะ คอมเม้นมาคุยกันได้นะ
เอาคนรักฉันคืนมา